چه گویم ات تو را که از محاکا حاصلی بر نمی آید	گـوش  کـر  را عـلاج  از  آواز  بـر نــمی آید
یـار در خـلوت  نصـیحت ام  گـفت که ای  دوسـت	تـو  را زیـن همـه گـفتـگو  هیـچ  بـر نــمی آید
نگـفتم اش که بلبل را جان از نغمه ی خـوش اسـت	ورنـه  هـر صـبح  بر سـر شاخه بـر نــمی آید
من نیـز خوش ام به جـانی که  درین شـهر خـموش	جـز  ایـن اش  نـغمـه  از  گـلـو  بـر نــمی آید
ورنـه   پــیـش  از یـن  اسـتـادان  سـخن  خـوانـدنـد	آن  نــغمـه   را   کـه  از  مـن   بـر نــمی آید
تو دیــده ای کـه  تـا  بـه حـال  بـی  روی  دوســت	مرا در بـازار سـخنی ز خـلوت  بـر نــمی آید
او کـه مسـت اسـت  و سـرخوش از  بــاده ی  جـان	جـز  رقـص  دریـن عـهـد از او بـر نــمی آید
بــنگر به  صـبـح  که  آســمـان اش  آبـی ســت                                          ورنه یک دم دیگر در گور آفتاب دگر بر نمی آید